تاریخچه شکل گیری بهداشت

پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945 سازمانی تحت عنوان (سازمان ملل متحد) تشکیل شد. یکی از نخستین آژانس های سازمان مذکور، نهادی به نام (سازمان بهداشت جهانی) بود. در شرایطی که پس از فاجعه جنگ جهانی دوم افراد نظامی و غیرنظامی بسیاری از بیماری های مسری و صعب العلاج رنج می بردند لزوم ایجاد یک نظام درمانی سراسری به شدت احساس میشد. پس از تاسیس این سازمان جهان شمول اغلب کشورهای جهان با همکاری و پیروی از قوانین و راهکارهای این سازمان توانستند تا حدی مشکلات و مسائل ناشی از عدم رعایت بهداشت را رفع کنند. امروزه و پس از گذشت حدود 76 سال از تاسیس این سازمان شاهد افزایش سطح بهداشت عمومی در اغلب کشورهای جهان هستیم و کاهش آمار ابتلا به بیماری های مسری مثل: سل، طاعون، وبا و ... سند این ادعاست. 

خوشبختانه امروزه کارخانجات تولید مواد بهداشتی از عصاره های خوشبو کننده ای استفاده میکنند تا استفاده از موادی مثل شامپو و صابون برای اغلب افراد خوشایند شود و این نکته باعث ایجاد یک عادت روزانه مطلوب شده است؛ به عنوان مثال در کشوری مثل پاکستان استفاده از صابون دست توانست منجر به کاهش چشمگیری در موارد ابتلا به عفونت های گوارشی شود. 

علاوه بر این با پیشرفت علم و ابداع روش هایی مثل PCR و تست های آنتی بادی و کیت های تشخیص سریع، پزشکان و دامپزشکان به سرعت میتوانند برای افرادی که آلوده به عاملی عفونی هستند درمان مناسبی تجویز نمایند و همین قطع زنجیره عفونی بلاشک نقش مهمی در کاهش همه گیری ها دارد. اغلب کشورهای توسعه یافته امروزه با تخصیص بودجه های زیادی به بخش بهداشت و پیشگیری توانسته اند فضایی رقابتی بین نظام درمانی خود و سایر کشورها ایجاد کنند و در ارائه متدهای درمانی تلاش کنند. گواه این مطلب نیز ابداع واکسن های مختلفی از سوی کشورهای پیشرفته جهان است. 

درمان و رقابت کشورها

فضای رقابتی ایجاد شده در بین کمپانی های داروسازی در کشورهای پیشرفته باعث شده در سال 2021 هر کشور با توجه به توانایی ها و زیرساخت های خود با روش های مختلفی مثل: وکتور، پاتوژن غیرفعال و ... اقدام به تولید واکسن های مختلفی برای کووید-19 کنند. به طبع کشورهایی که توانسته اند واکسنی با تاثیرگذاری بالا و عوارض اندک تولید کنند با یک تیر دو نشان زده اند، یعنی هم مردم کشور خودشان را علیه بیماری مصون کرده اند و هم با صادرات واکسن سود قابل توجهی را کسب کرده اند.

با این همه هنوز هم در برخی نقاط جهان مثل آفریقا و بخش هایی از آسیا مردم از کمترین امکانات بهداشتی استفاده میکنند و این مسئله هنوز هم مانند گذشته جای بحث و نگرانی است. به عنوان مثال عدم وجود مواد گندزدا و ضدعفونی کننده و کمبود امکانات تشخیصی برای پزشکان سبب ساز ایجاد فرآیند های درمانی ناقص و کاهش میانگین طول عمر در این کشورها شده است.

در صورت نبودن درمان های جدید و به روز دنیا مردم مناطق محروم به ناچار برای درمان بیماری های خود سراغ روش های سنتی و غیرعلمی می روند. زمانی که بسیاری از افراد در کشورهای مذکور حتی به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند و از طرفی نظام درمانی کارآمد نیز وجود ندارد سالانه هزاران نفر در اثر ابتلا به عفونت های باکتریایی مثل وبا و انگلی مثل شیستوزوما جان خود را از دست می دهند. 

در قرن 21 در حالی که انسان از سفر تفریحی به مریخ سخن می گوید جای تعجب و تاسف است که در کشورهایی افراد حتی آب آشامیدنی بهداشتی در اختیار ندارند. 

امیدواریم در آینده ای روشن تر همه انسان های کره ی خاکی از شرایط بهداشتی استاندارد برخوردار شوند.